Gepost op 18-06-2016

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen moest ik naar de chirurg in verband met een scheurtje in mijn borstprothese. Een week na mijn vorige blog kon ik terecht bij de chirurg. Bij mijn consult liet hij mij weten dat als het inderdaad gescheurd zou zijn, dat mijn beide protheses eruit gehaald moesten worden en dat ik dan vervolgens 3 opties zou hebben. Eerste optie was om ze te vervangen, met een kans op herhaling aangezien mijn lichaam bezig was om de prothese in te kapselen. De tweede optie was om ze er voorgoed te verwijderen en mijn borsten te liften. En de derde optie was om ze er alleen uit te halen en er verder niets meer aan te doen. Toen hij ze alle drie genoemd had, wist ik wel voor welke optie ik zou gaan. Echter de chirurg moest mij uitdrukkelijk waarschuwen dat daar de meeste risico’s aan vast zaten en dat hij daarom geen voorstander was voor deze optie. Moest er maar eens rustig over nadenken. Moest toch eerst een MRI scan laten maken omdat hij graag echt een goed beeld van de situatie wilde hebben. Daar moest ik dus weer een weekje op wachten. En de week erop zou ik dan gebeld worden om te horen hoe nu verder te gaan. Op mijn vraag hoe snel ik dan geopereerd zou moeten worden, kreeg ik als antwoord dat er absoluut geen haast bij was.

Ging met een lichte kater weer naar huis.. welke optie zou ik nu moeten kiezen.. geen van allen vond ik een fijne keuze. Van de keuze om ze er alleen maar uit halen, werd ik al helemaal niet vrolijk… maar zou wel het meest veilige zijn natuurlijk. Ze te laten vervangen daar zat ik ook niet echt op te wachten, zeker niet als ik dan inderdaad over vijf jaar weer bij de chirurg terecht zou komen omdat het weer mis is gegaan. Maar ja.. de optie ze te liften vond de chirurg dus niet zo’n goede optie gezien de mogelijke complicaties.

Uiteindelijk besloot ik dat het niet ging om wat ik wilde, maar dat het erom gaat dat wat mijn lichaam wil en blij van wordt. Aangezien er bij mij allerlei emoties en diverse gedachten speelden rondom het maken van een keuze, heb ik de hulp ingeroepen van de Access Consciousness Facilitators Merlijn Wolsink en Kalpana Raghuraman. Aangezien Merlijn als geen ander heeft mogen ervaren hoe krachtig en goed de body processen werken, wilde ik van hem weten of ik wel een reëel beeld had van deze processen. Verder heeft hij daarnaast ook met mij gekeken naar wat voor mij een "juiste" keuze zou zijn. Dacht dat ik na mijn sessie met hem wist wat ik wilde, maar de dagen daarop begon ik toch weer heel erg te twijfelen en onzeker te worden met mijn keuze. Dus heb ik ook aan Kalpana gevraagd of zij mij kon helpen om erachter te komen wat mijn lichaam nu precies wilde aangezien zij als geen ander lichamen lijkt te kunnen lezen. Ben zo blij dat ik haar gevraagd heb om mij hierbij meer duidelijk te geven. Want aan het einde van onze sessie was het voor mij wel overduidelijk voor welke optie mijn lichaam en ik zouden gaan en daar sta ik nu nog steeds compleet achter.

Inmiddels heb ik afgelopen donderdag mijn chirurg gesproken. De MRI scan heeft uitgewezen dat het scheurtje aan de binnenkant van mijn prothese zou zitten en dat ik dus totaal niet bang hoeft te zijn voor een lekkage. Bovendien is mijn lichaam de boel aan het inkapselen waardoor ik daar helemaal niet meer bang voor zou hoeven te zijn. Doordat mij lichaam dankzij de bodyprocessen meteen is begonnen mijn lichaam te beschermen (klinkt wellicht erg vreemd, maar daar geloof ik dus absoluut in), maak ik me dus totaal geen zorgen daarover. Aangezien er op dit moment dus geen medische noodzaak is om nu meteen in te grijpen, zal ik dus voorlopig niet naar het ziekenhuis hoeven om de protheses te verwijderen. Als er in die tussentijd geen (grote) veranderingen optreden, hoef ik pas over een half jaar opnieuw terug te komen om een echo te laten maken en wordt er weer gekeken hoe de situatie dan is. Dus de komende maanden kan ik toch gewoon naar de diverse classes toegaan die ik nu al op het oog heb. How did I get so lucky?

Uiteraard zal ik in communicatie met mijn lichaam blijven. Ik weet nu dat mijn lichaam meer bewustzijn heeft dan ik en beter weet wat het nodig heeft. Dus ik twijfel er niet aan dat het me opnieuw zal waarschuwen als dat nodig mocht zijn. Inmiddels weet ik ook dat mijn lichaam ondanks hoe ik het in het verleden behandeld heb, er toch nog steeds voor mij is en volledig achter mij staat. Nu ik dit weet, kan ik nog onmogelijk een hekel aan mijn lichaam hebben. Hoe wordt het nog beter?