In 2017 stond ik onder de douche en ineens kreeg ik door dat ik mijn borsten moest onderzoeken. Ik was daar nogal verbaasd over, aangezien ik dat eigenlijk nooit eerder had gehad of gedaan. Toch besloot ik het te doen. Niet precies wetende of ik het op de juiste manier deed, bevoelde ik mijn borsten. Aan mijn rechterborst kon ik niets vreemds ontdekken, maar in mijn linkerborst voelde ik ineens twee grote bulten. Uiteraard schrok ik behoorlijk. Gelukkig besefte ik me ook gelijk dat ik mijn lichaam vragen kon stellen.

Mijn eerste vraag was dan ook: “Oké lichaam, moet ik nu in paniek raken?” En ik voelde een hele vreemde rust over mij heen komen. Dat zorgde ervoor dat ik weer kalm werd. Vervolgens stelde ik de vraag: “Wat zou dit dan kunnen zijn?” En een paar tellen later moest ik ineens aan mijn borstprotheses denken. Oké, dus er is iets met mijn prothese waardoor het nu zo vreemd aanvoelt. Ik besloot de volgende dag gelijk langs de huisarts te gaan.

Toen mijn huisarts mijn borst bevoelde, keek ze me geschrokken aan en liet weten dat ik de volgende dag direct naar het ziekenhuis moest voor foto’s en een echo. Omdat ik juist weer moest gaan werken, vroeg ik haar of het de week erop - op mijn vrije dag - kon. Ze keek me erg vreemd aan. Toen ik aangaf dat, als het toch mis zou zijn, het dan ook goed mis zou zijn (gezien die twee grote bulten) en dat die ene week dan ook geen verschil meer zou maken, beaamde zij dat. Ik liet haar weten dat ik dan de week erop zou gaan, haar volledig confuus achterlatend.

Een week later was ik in het ziekenhuis voor een mammografie. Vreemd genoeg raakte ik in lichte paniek toen ik met mijn linkerborst onder het mammografieapparaat moest. Ik vertelde de verpleegkundige dat ik ineens overvallen werd door angst, omdat ik implantaten droeg. Ze verzekerde me dat er niets met mijn implantaten zou gebeuren en maakte de foto’s.

Nadat de foto’s genomen waren, moest ik even wachten op de uitslag of ze goed gelukt waren. De echo zouden ze alleen doen als daar aanleiding toe was. Toen ze terugkwam, liet ze weten dat ik toch ook een echo moest laten maken omdat ze iets gezien hadden op de foto’s. Ik vroeg mijn lichaam of ik me dan zo had vergist en of het toch foute boel was. Opnieuw kreeg ik die vreemde rust over me heen.

Na de echo mocht ik weer naar huis en kon ik na een paar dagen de huisarts bellen voor de uitslag. Toen ik belde, liet ze weten dat ik gelijk een afspraak moest maken met de plastisch chirurg. Dat deed ik, en ik kon vrijwel direct terecht. Ook daar werden weer foto’s en een MRI-scan gemaakt. 

Toen ik bij de chirurg kwam, liet hij weten dat het erop leek dat er een scheur aan de binnenkant van mijn prothese zat. Omdat het in zijn ogen geen haast had, moest ik over een jaar terugkomen voor controle.

Toen ik na een jaar opnieuw een MRI-scan liet maken en weer bij de chirurg kwam, liet hij weten dat hij nu een indicatie had om ze kosteloos te kunnen verwijderen, net zoals bij mijn vorige twee operaties, omdat mijn linker implantaat inmiddels toch was gaan lekken. Aangezien mijn prothese inmiddels ingekapseld was zou dat verder geen kwaad kunnen en werd ik naar huis gestuurd met de mededeling dat ik waarschijnlijk pas in het voorjaar aan de beurt zou zijn. Hij zou in de tussentijd alles met de verzekering gaan regelen.

Dat vond ik uiteraard geen fijn idee, wetende dat ik met een tijdbom in mijn lichaam rondliep. Na uiteindelijk bijna een half jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, was het dan zover dat ze verwijderd zouden worden.

Voordat ik onder narcose ging, vroeg ik mijn chirurg of ik de implantaten na afloop nog mocht zien. Toen ik in de uitslaapkamer lag en weer een beetje bijgekomen was, kwam de chirurg met mijn protheses aan. Terwijl hij ze liet zien, zei dat hij er niets van begreep: ze bleken allebei nog helemaal intact te zijn. Hij liet weten dat ik ze mee naar huis mocht nemen.

Thuis gebeurde er iets heel bijzonders. Een van mijn twee katten, waarvan er één nooit meer bij mij kwam, reageerde gelijk heel anders. Toen ik op de bank ging liggen, kwam juist híj direct bij mij liggen. Het was alleen niet zo fijn dat hij op mijn borsten wilde liggen, maar hij liet zich niet wegsturen. Later, toen ik opstond, besloot ik hem mijn implantaten te laten zien. Op het moment dat ik ze voor hem hield, vluchtte hij direct weg en kwam niet meer terug zolang ik die implantaten in mijn handen had. Toen pas besefte ik dat hij al die tijd had aangevoeld dat er iets niet in orde was met die implantaten.

Hoe wonderbaarlijk dat zowel mijn lichaam als mijn kat al een tijd van tevoren wisten dat er iets mis was. Mijn lichaam had zelfs iets gecreëerd waardoor het leek alsof mijn implantaat gescheurd was. Hoe bijzonder is dat? Sinds de implantaten eruit zijn, voelt mijn lichaam een stuk lichter en heb ik nooit meer steken in mijn borst gevoeld.

Sindsdien weet ik dat mijn lichaam veel meer bewustzijn heeft dan ikzelf. En dat geldt niet alleen voor mij, maar voor ons allemaal. En doe ik tegenwoordig mijn best om beter naar mijn lichaam te luisteren, al lukt dat nog niet altijd.