Big surprise

Gepost 14-06-2018 

In vervolg op mijn laatste blog (Wat als je lichaam een eigen wil heeft) , hierbij dan eindelijk een update.

Na ruim een half jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, was het 6 juni dan eindelijk tijd om de lekkende prothese te laten verwijderen. Was een week van tevoren nog even spannend of dat de operatie wel door kon gaan aangezien mijn bloeddruk veel te hoog bleek te zijn toen ik voor een laatste consult in het ziekenhuis was. Doordat deze zo hoog bleek te zijn besloot mijn huisarts om mij toch bloeddrukverlagers te geven zodat de operatie door zou gaan. En dat hielp gelukkig. Tegen alle verwachtingen in, bleek de medicatie meteen z’n werk te doen. Zelfs de doktersassistente was behoorlijk verbaasd met het resultaat. Maar zij weet niet dat ik allerlei Access tools in mijn bezit heb. Ik merkte dat mijn bloeddruk omhoog ging toen ik zat te wachten. Terwijl zij de bloeddrukmeter ging pakken besloot ik met mijn lichaam te praten en het uit te leggen dat het ervoor moest zorgen dat mijn bloeddruk weer snel omlaag moest als het wilde dat mijn protheses er uitgehaald zouden worden. Mijn lichaam had mij al overduidelijk laten weten dat het er van af wilde. En ik vertelde het dat dat alleen maar door zou gaan als mijn bloeddruk goed zou zijn. Vervolgens werd mijn bloeddruk gemeten. Aangezien er pas na een week te zien zou zijn of de medicatie aanslaat en ik het nog maar 2 dagen geslikt had, was het dus maar de vraag of dat voldoende zou zijn. En tot onze verbazing bleek ik een mooie bloeddruk te hebben. Van 110/165 was het in een paar dagen al gezakt naar 80/145. Dus kreeg ik groen licht voor de operatie.

 

De dag van de operatie bleek mijn bloeddruk zelfs nog verder gedaald te zijn. En dat terwijl ik toch wel een beetje nerveus was voor de operatie. Het enige wat ik had gedaan was weer te communiceren met mijn lichaam. En ik sta er versteld van hoe goed dat blijkt te werken. Gezien een aantal voorvallen was het mij duidelijk dat mijn lichaam al ruim 1,5 jaar van de protheses afwilde. Dus leek het mij niet meer dan logisch om met mijn lichaam te communiceren en het moge duidelijk zijn dat dat echt heeft gewerkt.

 

Voor de operatie (die om 11 uur zou plaatsvinden) zag ik de chirurg nog even en heb ik hem gevraagd of ik de lekkende prothese nog mocht zien. Was wel nieuwsgierig om te zien hoe dat er nu precies uitzag. Hij gaf aan dat hij zijn best zou doen. Nadat ik geïnstalleerd was, ben ik onder narcose gebracht en toen ik mijn ogen weer opendeed lag ik alweer op de uitslaapkamer. Op mijn vraag hoe laat het was, kreeg ik te horen dat het net over 12 uur was. Dus ze waren nog geen uur met mij bezig geweest. Vond dat wel erg vlot.

 

Toen ik voldoende bij kennis was, kwam de chirurg weer langs en liet mij mijn protheses zien. En hij bleek een big surprise voor mij te hebben. De chirurg gaf aan dat hij er helemaal niets van snapte maar vertelde mij dat beide protheses er gewoon compleet intact uit waren gekomen. Dat hij helemaal dus niets had hoeven schoonmaken. Ik kon merken dat hij er echt helemaal niets van snapte. Het was overduidelijk dat dit ook voor hem een raadsel was. Aangezien de protheses niet opgestuurd hoefden te worden, gaf hij ze aan mij mee.

 

Nadat ik voldoende bijgekomen was en een glas water had gedronken, werd ik weer teruggebracht naar de dagverpleging. Heb daar nog wat liggen doezelen terwijl ik meteen een paar body processen had aangezet om de genezing te bespoedigen. Toen ik om 15.00 uur voldoende bijgekomen was kreeg ik te horen dat ik mijn vriendin Annette kon bellen om mij te komen ophalen. Die is meteen gekomen om mij weer naar huis te brengen.

 

Aangezien ik niet alleen mocht zijn, is zij bij mij gebleven en heeft mij heerlijk verwend met een heerlijk kopje kippensoep en een licht verteerbaar avondmaal. Dat smaakte mij erg goed. Aangezien ik mij erg goed voelde, (vele malen beter dan ik verwacht had) liet ik haar weten dat ze gewoon lekker naar huis kon gaan. Ik heb haar wel moeten beloven dat ik haar meteen zou bellen als er iets zou zijn. Dat heb ik haar beloofd en is zij lekker naar huis gegaan. Voelde mij super goed. Helaas maakte ik op een gegeven moment een wat onverwachte schielijke beweging en ik voelde een flinke pijnscheut bij mijn wond. Het eerste wat er door mij heen ging was “oei ik heb nu net een paar hechtingen losgetrokken”. En meteen als reactie daarop heb ik de body proces Cellular Memory aangezet en besloot ook maar meteen de DMMD en MTVSS ook in te zetten. Toen het intense gevoel weer weg was, ben ik naar de badkamer gelopen om te zien of ik iets kon zien. Gelukkig zat mijn wond nog keurig dicht en ook geen bloeding te zien. Vroeg mij wel af of ik soms onderhuids een paar hechtingen los getrokken zou hebben want zo had het wel aangevoeld. Besloot om de body processen nog een tijd te laten lopen terwijl ik lekker tv ging kijken.

 

Tot mijn stomme verbazing kwam Gizmo (mijn kat) eindelijk weer eens bij mij liggen. Iets wat hij in geen jaren gedaan heeft. Hij ging bij mij op schoot liggen en lag daar voor het eerst heerlijk ontspannen. Mocht hem zelfs aaien terwijl hij rustig bleef liggen. Dat vond ik wel heel verrassend. Vroeg mij af het verwijderen van mijn protheses daar iets mee te maken had.

Tegen de tijd dat ik naar bed ging, had ik er geen last meer van van mijn wond. Nadat ik mijn lichaam had gevraagd om gedurende nacht de Energetische Facelift te laten lopen, ben ik lekker gaan slapen. Ik heb die nacht prima en heerlijk geslapen.

 

De volgende ochtend werd ik echter wel wakker met spierpijn in mijn gehele bovenlichaam. Vanaf mijn nek tot aan mijn onderbuik. Opstaan of overeind komen viel niet mee. Geen idee waar die spierpijn nu precies vandaan kwam, want ik had alleen maar gelegen. Maar van mijn wonden had ik in ieder geval totaal geen last. Ik vond het niet nodig om nog langer pijnstillers te slikken aangezien ik nauwelijks pijnklachten had. Maar uiteindelijk besloot ik toch wel een paracetamol te pakken om het mij comfortabeler te maken. Was meer vanwege de spierpijn dan voor de wonden. Gedurende de dag heb ik nog een aantal body processen aangezet in de hoop snel van mijn spierpijn te herstellen. Toen ik naar bed ging, besloot ik toch nog een keer paracetamol te pakken aangezien het omdraaien in bed niet erg fijn aanvoelde. En ik moet zeggen dat ik enorm dankbaar ben voor al die mooie Access body processen, want de volgende dag ging het al stukken beter met mij.

 

Omdat ik mij erg goed voelde en ik twee huisbezichtigingen voor die dag had staan besloot ik die maar gewoon door te laten gaan. Dat ging helemaal goed, maar ik was wel erg blij toen ik weer thuis was omdat ik mij wel behoorlijk vermoeid voelde. Wellicht dat het nog een nawee was van de narcose. De rest van de dag heb ik het lekker rustig aangedaan. Doordat ik op dit moment in de ziektewet zit, kan ik dus gewoon toegeven aan wat mijn lichaam aangeeft. Het lijkt wel alsof alle vermoeidheid van de afgelopen paar maanden er ineens uitkomt.

 

Aangezien Gizmo sinds het verwijderen van mijn protheses een hele andere kat lijkt te zijn, besloot ik te kijken wat er zou gebeuren als ik de protheses bij hem in de buurt zou leggen. Hij reageerde alsof het iets heel engs was en wist niet hoe snel hij uit de buurt moest komen. Voor mij een teken dat er dus toch iets met die protheses aan de hand zou zijn. Blijf het zeer verbazingwekkend vinden dat de echo had aangegeven dat er een lekkage was, terwijl er dus niets aan de hand bleek te zijn. Begin mij dan ook af te vragen of mijn lichaam wist dat er iets met die protheses aan de hand was en het daarom overduidelijk had laten merken dat het ervan af wilde. En gelukkig dat ik dankzij Access Conscious geleerd heb om beter naar mijn lichaam te luisteren. Ik blijf het bijzonder vinden dat toen de chirurg nog niet kon ingrijpen omdat er geen reden was om te opereren, mijn lichaam toch iets gecreëerd heeft waardoor de chirurg dacht wel te moeten ingrijpen. Wat als mijn lichaam mij heeft geholpen om een lekkage voor te zijn door een beeld af te geven die mij nu een hoop ellende heeft bespaard? Wat als lichamen meer weten dan wij? En wat als wij meer zouden gaan luisteren naar de signalen die ons lichaam ons geeft? Hoeveel ziekten en ellende zou ons dat kunnen schelen?

 

Ik ben mijn lichaam in ieder geval super dankbaar dat het goed voor mij zorgt en besef mij dat ik daar maar beter aardig voor kan zijn. En ik weet dat ik voortaan maar beter goed naar mijn lichaam kan luisteren omdat het meer schijnt te weten dan ikzelf. Verder ik ben Gary Douglas en Dain Heer ook super dankbaar voor alle tools en body processen die zij hebben ontdekt. Want zonder hun ontdekkingen had ik anders zeer waarschijnlijk behoorlijk in de problemen kunnen komen. Dus ja, ik ben super fan van alle Access body processen. Als ik zie hoe snel mijn herstel verloopt, dan ben ik daar super blij mee. En ik ben dan ook reuze dankbaar dat ik deze body processen ook aan anderen kan en mag geven als men daar voor zou kiezen.

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.