Wat als je lichaam een eigen wil heeft?
Gepost 30-12-2017
In vervolg op mijn eerdere blogs “Luisteren naar je lichaam” en “wat als jouw lichaam meer bewustzijn heeft dan jijzelf?” hierbij een update met betrekking tot het scheurtje in mijn ene borstprothese. Zoals ik vorig jaar had beschreven, zag de chirurg nog geen medische indicatie om de protheses te verwijderen en vroeg mij over een jaar terug te komen voor controle.
Zoals ik jullie al in eerdere blogs had laten weten ben ik begonnen om te communiceren met mijn lichaam. Zo heeft mij lichaam (en borst) gedurende het jaar mij zo nu en dan weten dat daar iets mis mee was door te zorgen voor irritatie, wat aanvoelde als wat zeurderig gevoel in mijn borst. In Iedere keer als het mij wat irriteerde, zei ik tegen mijn lichaam dat ik wist dat het graag van de prothese af wilde, maar dat ik pas aan het einde van het jaar weer naar de chirurg toe kon. En dat het tot die tijd gewoon rustig moest blijven. En mijn lichaam reageerde dan meteen door te stoppen met de irritatie. Gedurende het afgelopen jaar heb ik zo diverse keren met mijn borst en lichaam gesproken. En iedere keer met hetzelfde resultaat. Alleen het afvallen wilde maar niet lukken ook al had ik aan mijn lichaam gevraagd mij hierbij te helpen. Sterker nog, ik kwam hoe langer hoe meer aan. Ik zag mijn gewicht alleen maar groeien terwijl ik niet echt veel anders was gaan eten, sterker nog, het lukte mij zelfs om mijn eet- en snoepgedrag iets in positieve zin te veranderen, maar de kilo’s bleven er maar aan vliegen. Voelde mij best wel wat gefrustreerd daardoor want dat zou niet meehelpen om mijn protheses er sneller eruit te kunnen laten halen.
En toen was het eindelijk tijd om de chirurg te bellen voor een nieuwe afspraak. Ik had kort ervoor een paar flinke steken in mijn borst gevoeld wat zeer oncomfortabel aan had gevoeld. Dat had ik nog nooit eerder gehad en vroeg mij wel af wat dat te betekenen had. Maar dat was in mijn ogen niets verontrustend geweest. Ik moest eerst een echo laten maken, dus die heb ik laten maken. Volgens de radiologe was er eigenlijk niets veranderd in vergelijking met vorig jaar. Aan de ene kant een goed teken, maar ook wel balen, want dat zou inhouden dat mijn protheses er nog steeds niet uitgehaald zouden gaan worden. Ik moest nog 3 weken wachten totdat ik de chirurg zou zien. Door dat echo-onderzoek voelde mijn borst ruim 1,5 maand zeer gevoelig en oncomfortabel, voelde heel erg beurs aan.
Toen ik uiteindelijk bij de chirurg kwam, stelde hij allerlei vragen die ik keurig beantwoordde. En terwijl ik zijn laatste vraag beantwoordde, zei hij ineens “zo de aanvraag is verzonden”. Dus ik vroeg hem wat hij daarmee bedoelde. Hij gaf aan dat hij een verzoek om de protheses te verwijderen naar de verzekering had gestuurd. Ik was wat verward en zei dat ik van de radiologe had begrepen dat er eigenlijk niets veranderd zou zijn. Hij gaf aan er nu toch wel iets veranderd was en dat ik nu wel degelijk een medische indicatie had, want mijn prothese was toch gaan lekken. Ik was compleet perplex. De vorige keer had hij mij namelijk verzekerd dat ik mij absoluut bang hoefde te zijn voor lekkage. Doordat de scheur aan de binnenkant zat, zou het echt niet gaan lekken. En nu dit?
Hij gaf aan dat ik wellicht pas ergens in januari bericht van de verzekering zou gaan ontvangen of zij akkoord gaan om het verwijderen van de protheses te vergoeden. En vervolgens zou ik nog op een wachtlijst komen te staan dus ik zou pas ergens in het voorjaar aan de beurt zijn. Die tijd kon ik dan mooi gebruiken om toch nog iets aan gewicht kwijt te raken. En ik hoefde mij verder geen zorgen te maken over het verspreiden van de siliconen in mijn lichaam omdat mijn prothese goed ingekapseld zou zijn. Dus was het nu afwachten totdat we van de verzekering zou horen. In tegenstelling tot wat de chirurg had gedacht, ontving ik 3 dagen later al bericht van de verzekering dat zij deze operatie zullen vergoeden. Dus nu maar afwachten totdat ik door het ziekenhuis opgeroepen zal worden.
Ben ik uiteindelijk na ruim 17 jaar (na volle tevredenheid) weer terug bij af. Had hij 17 jaar geleden maar alleen de borstverkleining en -lifting gedaan. Ikzelf hoefde geen borstvergroting, maar daar stond hij toen op omdat hij alles in verhouding wilde hebben (wat ik ook wel kon begrijpen). Als we achteraf hadden geweten had ik alleen maar pech zou hebben met mijn protheses, had hem laten weten om dat toch niet te doen. Toch wel bizar. Heb ik eerst 12 jaar met de PIP inplantaten rondgelopen waar ik nooit klachten van heb ondervonden. Die werden in 2012 keurig vervangen door deze huidige protheses die ik tot mijn 65e jaar hadden kunnen laten zitten ware het niet dat ik een prothese heb ontvangen met zeer waarschijnlijk een fabrieksfout.
Maar goed, als de protheses verwijderd zijn, zal ik weer flink moeten gaan wennen aan de nieuwe (of eigenlijk de oude) situatie waarvan ik nu eigenlijk al weet dat ik daar niet echt heel blij mee zal gaan zijn. Had per slot van rekening niet voor niets ooit een borstcorrectie aangevraagd. Nou ja, wellicht dat mijn lichaam toch nog een aangenaam verrassing voor mij zal gaan hebben ergens in de toekomst. Dankzij de diverse Access body processen zouden dingen zomaar kunnen veranderen. Wat zullen de oneindige mogelijkheden zijn?
En dit zal jullie wellicht heel vreemd over komen, maar ik denk echt dat mijn lichaam er voor gezorgd heeft om de prothese te laten lekken. Achteraf ben ik mij gaan afvragen of die vervelende steken zo’n kleine 2 maanden geleden misschien het moment is geweest dat het gescheurd is. Door al die irritaties wist ik dat mijn lichaam dolgraag van de protheses af wilde. En ik had mijn lichaam laten weten dat dat alleen zou gaan gebeuren bij een medische indicatie. En aangezien er het afgelopen jaar niets gebeurt is waardoor hier verandering in kwam, heeft mijn lichaam blijkbaar zelf ingegrepen. Ik had namelijk wel regelmatig de vraag gesteld “wat er voor nodig zou zijn om de protheses toch te kunnen laten verwijderen?”. En inmiddels weet ik dat dingen toch vaak anders komen dan je verwacht of hoopt, maar deze had ik toch echt niet zien aankomen. Maar ik vertrouw op mijn lichaam dat het nu verder goed voor mij zal zorgen en dat er geen vervelender dingen zullen gaan plaatsvinden. En dat vertrouwen heb ik omdat ik sinds het bericht van de chirurg eindelijk aan het afvallen ben. Doe er momenteel geen moeite voor en het gaat nog niet echt hard, maar ik mag zeer zeker niet klagen. Zeker niet nadat ik na de kerstdagen toch afgevallen ben. Ach ja, mijn lichaam heeft blijkbaar een eigen wil. Volgens mij weet het gewoon heel duidelijk wat het wil. Hoe wordt het nog beter dan dat?
Reactie plaatsen
Reacties