Invocation (2)
Gepost op 03-08-2022
Na mijn eerste ervaring met Invocation voelde ik al vrij snel dat ik nog wel een keer zo’n reis wilde gaan doen. Zeker nadat ik Yvonne hoorde zeggen dat haar herhalingsreis haar weer zoveel meer had gebracht. Ik was benieuwd wat ik dan nog meer zou mogen ervaren. Ik zag diverse Invocations voorbij komen, maar iedere keer had ik al iets anders in mijn agenda staan. En toen ineens zag ik een berichtje van Anne voorbij komen dat zij nog een keer een invocation reis in groepsverband ging geven en ik zag dat ik voor die dag nog niets in de agenda had staan, dus heb ik mij gelijk opgegeven. Ik voelde zo sterk dat ik echt bij deze invocation aanwezig mocht zijn.
Van te voren hadden we weer een call om alvast kennis met elkaar te maken en een meditatie te doen. Helaas voor mij voelde ik mij hondsberoerd. Ik had een misselijkmakend hoofdpijntje en voelde mij verre van jofel. De call is dan ook als een waas voorbij gegaan. Tijdens de meditatie was ik compleet weg en had niet mee gekregen wat er allemaal gezegd was. Echter meteen na de meditatie kwam ik weer bij. Voelde me op dat moment zelfs even iets beter. Blijkbaar had mijn lichaam ervoor gezorgd dat mijn hoofd uitgeschakeld werd zodat ik de meditatie op een andere manier mocht meemaken. Ik had gevraagd of ik de replay mocht ontvangen, zodat ik alsnog de inhoud van de meditatie mee kon krijgen. Dat vond Anne goed, maar raadde mij aan om dat niet voor de dag zelf te doen. Ik liet weten dat ik dat dan inderdaad achteraf zou gaan terugkijken.
De volgende dag besloot ik te luisteren naar mijn lichaam en deze gaf mij aan om echt een rustdag te houden en heb ik veel geslapen en rust genomen. En aan het einde van die dag begon ik mij alweer een stuk beter te voelen.
Toen ik zondagochtend wakker werd, voelde ik mij helemaal uitgerust en lekker. Besloot lekker te gaan douchen. Nadat ik uit de douche kwam, werd ik ineens weer heel licht en draaierig in mijn hoofd. Ik besloot nog even in bed te gaan liggen, gelukkig had die daar nog wel tijd voor. Gelukkig zakte dat gevoel weer snel en toen ik overeind kwam, leek er niets meer in de weg te zitten. Echter voordat ik daadwerkelijk in de auto zat, gebeurde nog een aantal dingen waaruit ik de indruk kreeg dat er iets was dat niet wilde dat ik ging. Echter ik was vastberaden om te gaan en ging op pad. Heb een eis bij het universum gelegd om ervoor te zorgen dat ik veilig op de lokatie zou aankomen. Gelukkig liep de autoreis helemaal goed.
Na een korte intro, gingen wij naar buiten waar een vuur brandde. Dit keer mochten wij alles wat ons niet meer diende in het vuur gooien. Als extraatje werden wij ondersteund door 2 paarden die in de wei naast ons stonden. Tijdens dit onderdeel voelde mij weer helemaal dizzy te voelen en het lukt mij niet om goed in mijn lichaam te zijn. Yvonne die er ook weer was, gaf mij aanwijzingen om weer terug te keren naar mijn lichaam. Pas toen ik op haar advies op de grond in het schaduw ging zitten, kwam ik weer terug en verdween dat dizzy gevoel. Kort daarop was dit gedeelte voorbij. En ineens miste wij 1 paard. Die bleek op de grond te liggen. Even dachten wij dat zij bezig was om dood te gaan, totdat een van ons zag dat ze bezig was een veulen te krijgen. Te bizar voor woorden, want echt tot vlak daarvoor was ze nog volop bezig om ons te ondersteunen. Aangezien alles wat wij los wilde laten in het vuur was gegooid, gingen wij naar binnen voor het tweede gedeelte.
We mochten weer een plekje zoeken. Ik had er eentje gevonden, echter Anne voelde dat een aantal van ons op een andere plek moesten gaan zitten en ben ik op de door haar aangewezen plek gaan zitten. Dit keer was de reis compleet anders. Toen Anne kwam, sprak zij mij streng toe dat ik beter moest meewerken. Ik wilde dat uiteraard heel graag, maar wist totaal niet wat ik dan precies moest doen het beter te doen. Gelukkig gaf zij mij instructies om dieper adem te halen. En Yvonne heeft mij vervolgens geholpen door mij aanwijzingen te geven waar ik nog meer op mocht focussen. En geen idee hoe of wat, maar ineens voelde ik heel veel verdriet opkomen. En verscheen mijn 3 jarige innerlijke kind die zich altijd zo onbegrepen had gevoeld. De tranen stroomden weer rijkelijk over mijn wangen. Dat verdriet dat ik toen voelde mocht er volledig zijn. En ik voelde opnieuw zo’n compassie en liefde voor haar. Dit keer kon ik haar volledig zien en erkennen. En ineens voelde alles weer rustig in mij.
Ik bleef mij focussen op mijn ademhaling en vervolgens kwam er weer verdriet omhoog. Dit keer het verdriet om mijn moeder. Ik was er onlangs achtergekomen waarom zij mij altijd zo klein had gehouden. En nu pas kon ik haar zielspijn ervaren. En voor het eerst in mijn leven kon ik compassie voor haar voelen. Mijn gehele leven had ik eigenlijk een hekel aan haar gehad en heb nooit liefde voor haar kunnen voelen. En tijdens deze reis voelde ik allerlei emoties door mij heen gaan. En opnieuw stroomden de tranen langs mijn wangen. Ik liet het er allemaal zijn. En ook nu weer loste dat verdriet ineens op en voelde ik mij wederom een stuk lichter en vrolijker. Nadat dit gedeelte was afgelopen, mochten we nog een kaart uitzoeken. Ik bleek de kaart “De dageraadkijker” gekozen te hebben. De uitleg van de kaarten zouden we later ontvangen.
Vervolgens zijn we nog even bij de paarden gaan kijken. We zagen een mooi veulentje dat nog wiebelig op haar langen benen op zoek was naar de uier van moeder om te drinken. Iemand vroeg zich af hoe de eigenaars het veulen zou gaan noemen. Ik gaf aan dat ik de naam Avelon wel bij het veulen vond passen. Iedereen was het daarmee eens en voor ons heette hij/zij vanaf dat moment Avelon. Bij de after call kregen wij te horen dat het veulen inderdaad de roepnaam Avelon heeft gekregen, ondanks dat haar naam volgens de stamboomregels met een andere letter moest beginnen. Haar exacte naam weet ik niet meer, maar als roepnaam heeft ze dus wel Avelon.
Dankbaar dat ik zowel bij de eerste betaalde als bij de laatste Invocation aanwezig mocht zijn. Met een bijzonder mooie groep vrouwen met wie ik deze reis had mogen afronden. Voor iedereen was het zo’n mooie ervaring dat er inmiddels afgesproken is om over een poosje weer bij elkaar te komen en waar ik nu al naar uit kijk. Dat voelt echt aan als een sisterhood bijeenkomst. Maar dat duurt nog wel eventjes voordat dat zover is. Maar wat in het vat zit, verzuurd niet.
Deze reis heeft mij zoveel rust en vrede gebracht. Ik voel mij weer zo anders dan daarvoor. Alsof er weer een groot deel geheeld is, waar ik nog niet eerder aan toe gekomen was. Zo ontzettend dankbaar voor Anne, Yvonne en andere dames die mij zo ontzettend geholpen hebben met mijn proces. Zonder hun hulp had ik niet datgene kunnen helen wat er nu blijkbaar geheeld is. Daardoor voel ik een diepe dankbaarheid voor hen allen.
Reactie plaatsen
Reacties