Na mijn jarenlange zoektocht naar rust en mijn geluk, heb ik die eindelijk gevonden. En wat heb ik de afgelopen aantal jaren een hoop mogen leren.

Als kind voelde ik mij al vanaf mijn 3e jaar niet gewenst. Mijn ouders hadden het te druk met de dierenpraktijk van mijn vader. Niet alleen overdag werkte hij hard, ook moest hij er ’s nachts regelmatig uit om of naar de boeren vanwege een moeizame bevalling van hun dier of omdat er ’s nachts iets met een huisdier opdeed. Kortom hij werkte zich een slag in de rondte en mijn moeder hielp hem waar maar mogelijk en zorgde voor de administratie. 

Ik was een kind dat het liefst de hort op ging, nieuwsgierig van aard was. Ik voelde mij thuis niet prettig, dus ging ik vaak naar de wachtkamer van mijn vader om daar gezellig met de klanten over hun dier te kletsen. Iets wat mij nooit in dank afgenomen werd en ik weer door mijn moeder naar binnen gesleept werd. En aangezien ik het thuis niet fijn vond, ging ik dan maar de straat op. Kreeg van mijn moeder te horen  van waar tot waar ik dan mocht spelen. Echter als ik lekker bezig was, vergat ik dat helemaal en ging heerlijk mijn eigen gangetje de buurt afstruinen. Waardoor ik mijn moeder een hoop kopzorgen bezorgde. 

Toen ik een jaar of 4 of 5 was, mocht ik niet meer bij haar op schoot klimmen. Ze vond mij daar te groot en te zwaar voor om mij nog langer op haar schoot te laten zitten. Dat voelde dus als een mega afwijzing van mijn eigen moeder. En eigenlijk heb ik dat de rest van mijn leven zo gevoeld. Leek wel alsof ik nooit iets goeds in haar ogen kon doen. Ik was en bleef maar dat lastige kind volgens haar.

Van mijn vader mocht ik altijd mee de boer op als hij visites ging rijden. Ik vond dat helemaal geweldig. Vooral als ik dan op zijn schoot aan het stuur mocht zitten zodat ik de auto mocht besturen. Echter toen ik een jaar of 7 was, mocht dat ineens ook niet meer. Voelde mij wederom vreselijk afgewezen en dusdanig gekwetst dat ik de deur ook compleet voor hem had dicht gegooid en ik hem eigenlijk nooit meer heb toegelaten in mijn leven en wat er in mij omging. 

Ik ging dan ook graag naar school. En hoewel ik het daar reuze naar mijn zin had en ik echt wel mijn best deed, kreeg ik altijd maar te horen dat ik meer mijn best moest doen. Ik leek het ook nooit goed te kunnen doen. En ik begon mij steeds waardelozer te voelen. En mijn overtuiging was inmiddels dat ik niemands liefde verdiende. Ik voelde mij alleen en eenzaam. Had het gevoel dat ik er niet toe deed en op een gegeven moment begon ik stiekem te verlangen naar de dood.

Toen mijn vader besloot te stoppen en ik mijn mond voorbij had gepraat over de overname van de praktijk waren mijn ouders ziedend. Ik besloot een hobby mesje mee te nemen naar de badkamer om in bad mijn pols door te snijden. Helaas voor mij bleek hij te bot. Ik probeerde diverse malen mijn pols door te snijden maar behalve pijn van het snijden gebeurde er weinig. Zelfs dat kon ik dus niet eens voor elkaar krijgen. Voelde mij daardoor een nog grotere mislukking. 

Ik verbond mijn pols. Thuis vertelde ik dat ik op de stallen was blijven haken achter een spijker. En op de stallen vertelde ik dat ik thuis achter een spijker was blijven hangen. Geen idee of men mijn verhaal al dan niet geloofde maar ze vroegen in ieder geval niet verder. 

Daar op de stallen voelde ik mij redelijk happy. Helaas ben ik op mijn 18e ten val geraakt met een paard waardoor ik mijn been blesseerde. Na een paar maanden had ik zoveel last van mijn been dat mijn ouders met mij naar het ziekenhuis toegingen om er een foto van te laten maken door een goede huisvriend die daar radioloog was. Toen kwamen we in de medische molen terecht. Het zag er zeer slecht uit. Meteen doorgestuurd naar de orthopeed in dat ziekenhuis. De foto’s zagen er niet zo best uit, was 50% - 50% of het al dan niet botkanker zou zijn. Dus binnen een paar dagen lag ik in het ziekenhuis voor een bioptie. 

Uiteindelijk bleek het allemaal reuze mee te vallen. Bleek een botontsteking te zijn, dus met antibiotica weer naar huis gestuurd. Totdat ik na een aantal maanden weer foto’s had laten maken ter controle. Toen zag het er nog beroerder uit. Echter ook de tweede bioptie wees uit dat het geen kanker was. Ik moest hier maar mee leren leven. En op pijnstillers kwam ik mijn dagen wel door.

Toen ik op mijn 25e te horen kreeg dat ik mij maar moest gaan voorbereiden op een beenamputatie boven de knie, zag ik mijn leven niet meer zitten. Op de terugweg naar huis bleef ik maar 1 filmpje voorbij komen. Dat ik een leuke vriend zou hebben met wie ik mijn bed zou willen delen en dat ik bij het naar bed gaan dan moest zeggen, “sorry schat even mijn been afdoen”. Voor mij hoefde mijn leven dan niet meer. Dus zei ik tegen mijn moeder, “no way dat mijn been eraf gaat. Dan ga ik liever met 2 benen de kist in dan dat ik met 1 been door het leven zal moeten”. Geen handige opmerking tijdens het autorijden. Mijn moeder schrok zo verschrikkelijk dat ze bijna op een tegemoetkomende auto knalde. Het eerste wat ze na de schrik zei was “al moeten wij ons huis verhypotheken en naar Amerika toegaan voor een second opinion, dan doen we dat”. 

Eenmaal thuis belde zij haar zus die in Andorra woonde op en vertelde zij het hele verhaal. Die hadden visite van buren en een van die buurmannen had haar aangeraden om ons door te geven dat wij naar een arts die hij noemde in Parijs moesten gaan. Dus dat doorgegeven aan de orthopeed waar ik voor mijn been liep. Die was bereid mee te werken en hij kwam met een andere arts op de proppen omdat die aangeraden arts gespecialiseerd bleek te zijn in protheses en zover was ik nog niet. Maar hij bleef van mening dat ik waarschijnlijk toch wel mijn been kwijt zou raken en dat ik niet te veel hoop moest hebben. 

Gedurende de tijd totdat ik bij die arts terecht kon, was ik al in stilte bezig afscheid te nemen van alles en iedereen. Het was dat ik 2 katten had, die ik niet zomaar aan hun lot over wilde laten, anders had ik waarschijnlijk een nieuwe zelfmoordpoging ondernomen. En gedurende die periode kreeg ik een sterke overtuiging. Als het niet voorbestemd was om er een einde aan te maken, zou mijn been gered worden. En raakte ik ervan overtuigd dat ik alles op nieuw voor mijn kiezen zou krijgen in een volgende leven als ik zelfmoord zou plegen. Dus besloot eerst maar af te wachten wat een second opinion mij zou brengen. 

Ik kwam bij een orthopeed en een reumatoloog in Parijs terecht die mijn been wisten te redden. Voor mij voelde dat als dat ik hier nog iets te doen zou hebben. Echter was dat voor mij totaal niet duidelijk wat dan dan zou zijn. 

Na een schoonmaak operatie en met medicatie mocht ik weer naar huis en ben ik nog jarenlang onder controle in Parijs geweest. Dat wat ik had was toen ik 26 jaar was nog onbekend. Ik was toen pas de 2e in de wereld bij wie dit beeld zichtbaar was vertelde de reumatoloog. Toen ik de reumatoloog na een aantal jaren gevraagd had of hij ook iemand in Nederland wist zodat ik niet steeds naar Parijs hoefde voor een consult, kwam ik bij een internist terecht die mij wist te vertellen dat ik helemaal niet zo bijzonder was want er waren zoveel anderen met deze ziekte. Pas toen hoorde ik dat ik het Sapho syndroom bleek te hebben, wat door mijn reumatoloog bevestigd werd. Echter door de zeer grote ego van de Nederlandse arts die mijn herstel bijna om zeep had geholpen, besloot ik hem links te laten liggen om mij toch maar door de reumatoloog in Parijs te laten behandelen.

Mijn leven vond ik nog steeds verre van leuk. Voelde mij totaal niet gelukkig. Ik was volledig een met mijn ziekte. Dus totaal geen leuk mens om in de buurt te hebben. En dat maakte dat ik mij steeds doodongelukkig voelde. Dat mijn leven nu zo veranderd is, heb ik te danken aan mijn vriendin Annette bij wie ik terecht kwam voor rug en schouder massages. Die werd mijn verhalen op gegeven moment zo zat dat zij besloot mij op sleeptouw te nemen naar allerlei spirituele en therapeuten beurzen waardoor mijn wereld groter begon te worden. Dankzij haar ben ik dus uiteindelijk aan mijzelf gaan werken. 

Maar daar zal ik jullie in de komende periode meer over vertellen. Dus mocht je benieuwd zijn naar die verhalen, hou mijn pagina of website dan maar in de gaten.